Rozdział I

Cześć Kochani :*

Znów długo mnie nie było, wiem, ale dzisiaj mam dla Was całkowicie inną rzecz...

Kiedyś Wam napisałam, że opublikuję tu jedną ze swoich historyjek. Kilku poprzednich od tego czasu nie dodawałam, a raczej w ogóle żadnej nie dodawałam. Jak ja to już mam najlepiej mi się piszę na lekcjach, zawsze tak było, jakaś wtedy moja wena się nagle uruchamia, no po za nocą oczywiście. Noc - najlepszy czas do przemyśleń, tworzenia i ustalania przyszłości, szkoda że jak już nastąpi kolejny dzień tego zazwyczaj się nie spełnia. No cóż wtedy życie byłoby za piękne... Za namową przyjaciółki, której dałam przeczytać moje opowiadanie, o niczym innym nie myśli, jak tylko o tym moim dzisiejszych dziele (no dobra w środę też na lekcjach trochę zaczęłam, a tak to reszta dziś). 

Typ ma tajemniczy, ale ja zawsze tak pisze, bo nawet jeśli myśli się, że wie się wszystko, wtedy okazuje się drugie dno. Specjalnie użyłam w kilku miejscach powtórzeń, aby podkreślić niektóre części. A z resztą sami zobaczycie...

Ostatnio przyszła do mnie paczka z Shimmerdeals, niestety nie otrzymałam rzeczy, tych co zamawiałam. Paczki nie dało się odesłać, ani wymienić. Za to moje nowe rzeczy, nie za bardzo mi się widzą, więc po prostu komuś dam.
Mam nadzieję że się spodoba, choć pewnie i tak pojawią się spamy. Dzisiaj również nie dodam żadnych zdjęć, ale to z powodu braku telefony przez 2 tygodnie. Więc chciałabym abyście się zanurzyli w moją nieprawdopodobną historię.

Dolecieliśmy. Drzwi powoli się otwierały. Wszyscy z pełną powagą szykowali się na coś strasznego, większość nawet na śmierć. Oczywiście po za mną, bo nagle zaczęła mnie ta cała sytuacja bawić. „Śmierć”, zaśmiałam się z cicha, czując pełen skupienia i wyśmiania  wzrok na sobie. Ah śmierć, nawet nie wiedzą co ich tu czeka. Dla nich to słowo, to mało powiedziane.

         Czas przestać się ukrywać. Teraz pokaże kim jestem! Tak, to ja sfałszowałam dokumenty, tak, mogą nie przeżyć, a  z resztą co mnie to obchodzi! Wcale aż tak dla nich strasznie nie będzie, po prostu zginą, bezboleśnie zginą, z resztą i tak byli na to przygotowani. Cały czas chytrze się do siebie uśmiechałam. Spodziewali się śmierci, ale to co zobaczą, nie śniło im się w najgorszych koszmarach. Przez otwarte drzwi rzędami wychodzili na wojnę, szkoda, że nie swoją. Coraz bardziej się do siebie uśmiechając, szłam pewnym krokiem, wśród sztywniaków ze strachem w oczach. Po prawej maszerował mój przyjaciel, były przyjaciel. Będzie mi go brakować, z resztą może i nie tylko jego, może… Są na swoich miejscach, wyczuwałam ich. To jest mój teren, znam tą calusieńką planetę, wiem o niej wszystko. Stanęli, a ja jakiemuś idiotowi weszłam w plecy. Kurde twarde ma i nawet nie przeprosił!  Gdyby wiedział kim naprawdę jestem! Błagałby o litość, śmiertelnik! O coś tam gadają, zauważyłam blaszane kawałki, hmm, czyli jednak nie chcą zgody w tym ich całym wszechświecie. No trudno niech się nacieszą tymi chwilami, że nie polegną bez honoru, pfff…

Ten czas się zbliża, wiem to, zaraz tu będzie i rozpęta się prawdziwa walka. Wyczułam przyjaciół, tych prawdziwych, których znałam od urodzenia. Mając długi, czarny płaszcz nawet nie kapnęli się że zmieniłam postać, na tą prawdziwą, jak można się nie spostrzec, no cóż śmiertelnicy! Ziemia się trzęsła, małe kamyki podskakiwały, zaczyna się, zaraz tu będzie, ten przez którego teraz ojciec nie może ze mną być! Pozbawił mnie osoby, którą jako jedyną kochałam. Planowałam to od dawna, nie daruje mu, zginie!

Przepychałam się przez tłum skupionych ludzi. Nawet się nie spostrzegłam, gdy stałam już na przodzie wśród tych wszystkich ludzkich dowódców. Kamyki coraz bardziej podskakiwały z ziemi. To było coraz bliżej, wyczułam strach śmiertelników koło mnie i wyczekiwanie przyjaciół. Spociły mi się dłonie to powinno już się zacząć. Przecież wiem, że on tu gdzieś jest, wiem!

Cisza, nic, kompletnie nic, wszyscy wstrzymywali oddech. Nie ma już odwrotu. Pod naszymi stopami znów zaczęło się wszystko  trzęść. Czas mijał. Krzyk. To Sha. Bitwa się zaczęła. Biegnę przed siebie.  Nie odwracam się za siebie, ani na chwilę, tylko przyśpieszam. Nagle przed oczami pojawiły się moje najgorsze koszmary. Myślałam, że do tego nie dojdzie, ale jeszcze nic nie jest stracone! Jeszcze walczą! W biegu podskakuję i funduję zielonemu stworowi porządny kopniak.

Pada na ziemię. Leży. Ale on ohydny! Ojciec mi opowiadał o wyglądzie tego czegoś, ale to przebiło wszystko. Dzięki mnie, dodatkowo pomiędzy zmarszczkami i ogromnymi krostami pojawiła się krew. Szybko kalkulując dałam mu ze 3,5 metra wysokości, plus jakieś 2 metry ogona. Coś mnie złapało za talię i mocno ściskało. Przewróciło do góry nogami uciskając coraz mocniej, czułam jak krew spływa mi do mózgu, jak wszystkie siły ze mnie uciekają. Powieki coraz to ciężej mi się otwierały. Ale przecież nie mogę tak tego zakończyć, choćby ze względu na ojca…

I jak, może być? Czekam na komentarze 

Pa kochani :*