Bezsilność

Stąpał po gruncie, którego nie widział. Szedł drogą, o której nikt nie wiedział. Patrzył na otaczające go rzeczy lecz nic nie potrafił dostrzec. Mówił, ale żaden dźwięk nie wydobywał się ze spierzchniętych ust. Poruszał się ostrożnie, a mimo to cały czas potykał się. Wyciągał rękę przed siebie, a jedyne na co natrafiał to była nicość.

Powoli otworzył oczy, a pierwsze co zobaczył to kurtynę rzęs, a między nią przebłyskiwało białe światło. Szybko zamknął je, dając ukojenie podrażnionym nerwom. Poczuł szarpnięcie, a ból rozszedł się wzdłuż całego ciała. Znów uniósł powieki w celu odszukania przyczyny, ale otaczała go tylko ciemność.

Tępione myśli czekały na promyk nadziei, w najdalszych czeluściach umysłu prowadziły bratobójczą walkę uczuć, nadaremnie licząc na wypuszczenie z więzów zapomnienia. Dusza mroczna, niegdyś władająca nocą, całkowicie wyblakła. Wspomnienia pulsowały i przelatywały przed oczyma lecz na tyle wyraźnie, by nic z nich nie mógł  zrozumieć. Był więźniem własnego ciała, choć wokół nie było krat. Towarzyszyła mu grobowca cisza, która zdmuchnęła iskry złudzeń, zostawiając tło łudzącej nadziei. 

***

Część zdjęć powstało z wygłupów, ale żeby zapewnić pustkę to tu wstawiam. Dzisiaj kawałek z męskiej perspektywy, żeby nie było protestów o dyskryminację XD Mało tego, powróciłam do pisania książki ^^ a gimnazjum ukończyłam ze średnia ocen 5,43.

Czy jest gorsze uczucie od bezsilności? Kiedy mimo chęci nic nie możesz zrobić? Gdzie samotność ma swoje zalety, to uczucie zabija nas od środka i dusi nikłe światła perspektyw.